“We kunnen niet zonder elkaar, mensen hebben mensen nodig”
In maart 2025 is Marja Hos 20 jaar vrijwilliger bij zorgcentrum VITA. Met haar 81 jaar is ze ouder dan menig bewoner daar. Marja is gezegend met een goede gezondheid, een jeugdige uitstraling en staat vol energie in het leven. Een leven dat gevuld is met hobby’s (schilderen, beeldhouwen, bloemschikken, nordic walking en… paardrijden!) en met veel vrijwilligerswerk. Niet alleen bij VITA, maar ook als voorleesvrijwilliger is Marja al jaren actief. “Ik geniet er zelf ook van, om iets voor een ander te kunnen betekenen.”
Marja groeide op in Breda, als enig kind. Haar vader had voor haar een secretaresserol in gedachten bij zijn eigen accountantsbedrijf. Maar Marja zag een kantoorbaan helemaal niet zitten. “Ik wilde een grotere wereld voor mezelf, niet dat standaard huisje-boompje-beestje. Daarom wilde ik bij de marine, maar daar stak mijn vader een stokje voor. Dat vond hij helemaal niets voor een meisje.” Uiteindelijk zwichtte hij voor de Luchtmacht, onder voorbehoud dat Marja na haar opleiding in Gilze-Rijen geplaatst werd.
LUVA
En zo trad Marja in 1960 toe tot de Luchtmacht Vrouwen Afdeling (LUVA). Haar opleiding bracht haar naar Apeldoorn, Middelburg en ook Den Haag, waar ze haar latere man, beroepsmilitair Cor Hos uit Rijen, leerde kennen. Samen namen ze in het weekend de ‘militaire trein met de houten bankjes’ terug naar Breda en Rijen. Later kwam ze op de basis te werken voor de overste. “Toch een soort secretaresse, maar wel in uniform. Maar ik vond het veel leuker om met de mannen mee te gaan naar de schietbaan!”, vertelt Marja, ondeugend lachend.
Vaak verhuizen
Na haar huwelijk in 1963 moest Marja stoppen met werken, omdat ‘dat toen zo was’. Het stel ging in Rijen wonen en kreeg twee zonen. “Ik was heel actief op school: ik werd bieb-moeder, voorleesmoeder, balletmoeder, teveel om op te noemen.” Door het werk van haar man verhuisde het gezin meerdere malen. Ze woonden een half jaar in Londen en 6,5 jaar in Brussel. “Daarna was er sprake van verhuizen naar Bonn, maar dat wilde ik per se niet. Dan moesten we in zo’n militaire wijk gaan wonen, waar je aan de kleur van de dakpannen kon zien welke rang iemand had. Die rangen en standen benauwden mij. Gelukkig kreeg Cor toen een baan in Den Haag en zijn wij in Gouda gaan wonen.”
Daar besloot Marja dat ze weer wilde werken en ging een opleiding doen voor gezinsverzorgende. Begin jaren 90 verhuisde het gezin weer terug naar Rijen, waar Marja in Oosterhout als wijkverpleegkundige aan de slag ging. “Toen ik op mijn 60ste stopte, was mijn man al ernstig ziek en heb ik hem verzorgd. Hij stierf een jaar later.”
Vol leven
Het stoppen met werken en de dood van haar man zorgde voor een grote verandering in het leven van Marja. Maar bij de pakken neerzitten of haar kinderen tot last zijn, zit niet in haar aard. In die tijd kwam ze broeder Hans tegen van wat toen nog St. Petrus heette (nu VITA). “Hij vroeg mij of ik zin had om bij hun vrijwilligerswerk te doen. ‘Kom maar eens kijken of het wat voor je is.’ Nu 20 jaar later ben ik er nog steeds!”
Actief bij VITA…
Op dinsdagmiddag gaat Marja met mensen in rolstoelen lekker buiten wandelen. En op donderdag is ze de hele dag aanwezig als welzijnsvrijwilliger. “In de ochtend doen we iets creatiefs, zoals in deze tijd kerststukjes maken of werken aan een wintercollage. En ’s middags doen we allerlei spelletjes of geheugentraining. Het zijn altijd heel fijne bezigheden, waarbij we ook echt kijken waar de mensen zin in hebben. Ik vind het leuk om het gezellig te maken en samen plezier te hebben. Ik ben dan ook best uitbundig en voel nog altijd dat speelse kind in mezelf. Ik vind het heerlijk om samen te zingen en te dansen. Mensen hebben mensen nodig, we kunnen in het leven niet zonder elkaar.”
…en op andere vlakken
Marja is ook al 5 jaar actief als voorleesvrijwilliger. “Dat brengt mij weer bij een heel andere, jonge groep, vaak buitenlandse kindjes. Ik vind het heel belangrijk om hen de liefde voor lezen bij te brengen. Ook daar haal ik van alles uit de kast om het zo leuk mogelijk te maken. In de herfst neem ik echte bladeren mee en onlangs heb ik, bij een boek over dieren, zelf wat diertjes van stof gemaakt.” En dan is er ook nog de Nordic Walkingvereniging, waar Marja regelmatig een bardienst draait en bijspringt als ze mensen nodig hebben. Zelf vindt ze dat allemaal heel normaal. “Dat hoort er gewoon bij als je lid bent van een club.”
Op de vraag wat het vrijwilligerswerk haar brengt, noemt Marja een voorbeeld van kort geleden. “We gebruiken bij VITA in de groep soms de Kletspot, die vol zit met onderwerpen om over te praten. Laatst trok een mevrouw daaruit de vraag ‘Wat maakt jouw dag speciaal?’ Ze antwoordde: ‘Dat jij mij elke donderdagochtend komt ophalen en zo’n leuke dingen met ons doet.’ Toen kreeg ik toch wel even tranen in mijn ogen. Dat ik dit mag betekenen voor een ander, dat is toch geweldig!”
